Maandelijks laat ik je een foto zien die wat mij betreft een plaatsje in de spotlight verdient. Omdat de foto een bijzonder verhaal heeft, omdat ik er zelf blij van word of omdat het een stukje van onze prachtige wereld laat zien.
In 2012 bezocht ik Cuba. Nu, 4 jaar later, realiseer ik me pas goed wat een bijzondere bestemming dit was. Ter plekke heb ik wel eens mixed feelings gehad. Cubanen zijn ontzettend aardig maar ook heel gewiekst. Rustig naar een salsaoptreden op straat kijken, is er niet bij want je wordt continu gevraagd een ‘donatie’ te geven, het liefst in dollarbiljetten. In het begin van de reis doe je dit maar na vier weken Cuba ben je heel wat geld lichter en irritaties rijker. Slapen in de van te voren afgesproken Casa’s Particular is ons niet één keer gelukt. Telkens weer was er sprake van een ‘overboeking ‘ maar de tante van een vriend en daarvan de zus had nog een kamer vrij, dus loop maar even mee..
Onze ervaring toen was dat in Cuba de zon niet voor niets opgaat. In veel opzichten een begrijpelijke houding. Wij hebben in Cuba armoede gezien, vooral op het platteland. Kijk je even verder dan de toeristische plekjes dan zie je dat het Cubaanse leven niet makkelijk is. En dat illustreert deze foto. In het stadje Trinidad kwamen we dit winkeltje tegen in een achterafstraatje. Hier werden levensmiddelen op rantsoen met staatsbonnen gekocht. Voor Cubanen die niet werkzaam zijn in de toeristische sector, en dus geen toegang hebben tot de dollar, de enige manier om aan eten te komen. Het assortiment lijkt in de verste verte niet op die van onze eigen Appie. Cubanen zijn echter zeer inventief en zelfs met deze beperkte middelen weten ze er het beste van te maken. In de Casa’s Particular waar wij gegeten hebben, stond steevast op het menu; vlees, vis of kip een schotel met rijst en bonen, schalen met salade, gefrituurde bananenchips en een toetje zoals flan of vers fruit. Daar zijn honderd en één varianten op te bedenken en allemaal even lekker.
